900 km per dag

We zijn en route. En koersen op Iran af. Via Slovenië (wat overigens heel saai is) en Kroatië zijn we het Balkanschiereiland over gecrost. Bij Edirne kwamen we Turkije binnen. Na Istanbul gepasseerd te hebben reden we verder richting de hoofdstad van Turkije: Ankara.

Kerkhofweg

Servië

De route voerde deels via de Friedhofbahn, gelegen in Servië. Wat Kerkhofweg betekent in het Duits. Deze nare bijnaam is niet voor niets. Veel Turken die in West-Europa wonen reden jaarlijks het lange stuk naar hun thuisland Turkije. Velen reden het stuk onafgebroken en dus zonder pauzes. Dan was er ook nog een gedeelde rijbaan in het midden. Dit leidde tot enorm veel ongelukken op deze weg. Gelukkig is deze tijd nu voorgoed voorbij. In de verte doemt Belgrado op.

Na Belgrado (de hoofdstad van Servië) gepasseerd te hebben probeerden we nog snel wat foto’s te schieten van deze bijzondere stad. Dit bleek een zeer gevaarlijke bezigheid te zijn. De snelweg stopte soms abrupt waardoor je geen seconde je ogen van het wegdek kon houden. Zelf de bijrijder niet. Ook dikke Audi’s en BMW’s flitsten je links en rechts voorbij. Al dan niet via de vluchtstrook. Overigens zijn de Serviërs niet lui en ze doen er alles aan om de westerse standaard bij te benen. Het halve land is ‘under construction.’

Bergpas Bulgarije

Bergpas

Dit land hebben we snel achter ons gelaten. Via een prachtige bergpas zijn we de grens met Bulgarije genaderd. Via Sofia zijn we verder Bulgarije ingereden. De wegen zijn er bar slecht. Hobbels en kuilen verlagen de snelheid enorm. Maar toch konden we nog altijd harder dan de verlaagde Bulgaarse BWM’s en Audi’s die flink moesten remmen voor alle bulten en kuilen wilden ze hun bodemplaat niet vernachelen. De moskee van Edirne schittert ons al tegemoet al in de verte.

Oude bekende 

Edirne, Turkije

De grens bij Edirne, waar we Turkije binnenkomen, was afschuwelijk. Trouwens, deze grens is een oude bekende van ons. Een paar jaar geleden hebben we tevergeefs de grens proberen te passeren met een Turkse huurauto. Uiteindelijk zijn we lopend de vijf checkpunten gepasseerd. En na vijf minuten rondgekeken te hebben in Bulgarije zijn we weer teruggewandeld naar Turkije. Ook nu was de grens weer een crime. We zijn vijf keer gecontroleerd wat ons heel wat tijd heeft gekost, maar we zijn er! Edirne is werkelijk beeldschoon en echt Turks. Maar helaas hebben weinig tijd om deze stad te bekijken en rijden we meteen door naar Ankara. Vanaf Ankara gaan we het rustiger aan doen. 900 kilometer per dag in een eend is niet fijn. Want je doet er al gauw 12 uur over. 

2050

Momenteel zitten we op een camping nabij Ankara. Hier houden we ook onze eerste dag rust. We eten legermaaltijden van het Amerikaanse leger want deze moeten op voor de Iraanse grens. De zakken, die houdbaar zijn tot 2050, bevatten een overheerlijke maaltijd chili con carne, spaghetti met vleessaus en andere smaken. Water erbij, opwarmen en klaar. Als we de tekst op de verpakking mogen geloven is het voedsel gezond, voedzaam en energievol. Wat wil je nog meer.  

camping Ankara

Groeten,

Huub & Milan

Onderweg en weer terug

Het lint bij de start is kapot, de motor draait en we zijn onderweg! Althans dat dachten we..

Zo'n 250 kilometer verder in Duitsland werd het tijd om te tanken. Na getankt te hebben reden we verder. Tank vol, niets aan de hand en doorrijden geblazen. Maar een klein rood lampje zoog onze aandacht van het wegdek naar het dashboard. Het rode oliedruklampje bleef maar branden. Dan maar even eten en hopen dat de motor wat afkoelt. Maar nee, ook dit bood geen soelaas. Toen we de auto weer startten en wegreden brandde het lampje nog steeds. Dit was niet het enige. De motor ging zwaarder lopen, verloor toeren en maakte een hoop geluid.

Snel namen we de eerste afslag, stopte bij een wegrestaurant en opende de motorkap. Na het verwijderen van het kleppendeksel werd al snel duidelijk wat er aan de hand was. De motorolie zat vol met ijzer waardoor de motor totaal was vastgelopen. Kapot dus. We belden de sleepdienst en kochten een enkele reis Erichem.

Na opgehaald te zijn arriveerden we laat in de avond thuis. Gelukkig was het al bijna donker wat we wilden natuurlijk niet dat iemand ons in deze toestand zou aantreffen. Het nachtwerk kon beginnen. We besloten om de motor uit mijn eigen eend, niet de pekingeend dus, in de pekingeend te bouwen zodat we de volgende dag konden beginnen aan poging twee. Om één uur ’s nachts was het zover: de pekingeend was er weer klaar voor. Of toch niet? Bij het starten van de motor hoorde we iets vreemds. Er zat een soort tik in de motor. Tikken zijn niet goed en leiden vaak tot ellende en op den duur een kapote motor. Shit. 

Na een heel kort nachtje zijn we overgegaan op plan B. Plan B bestond eigenlijk niet maar we hadden bedacht dat we een andere motor gingen kopen om die in de pekingeend te monteren. Na weer een lange dag werken zat hij erin. Hij loopt goed en rijdt goed. Nu hopen dat deze het wel volhoudt.


Vandaag (zondag 12 augustus) zijn we vetrokken. Opnieuw. Nu écht!

Groeten uit Oostenrijk.