Het land der Turkmenen

Vandaag zijn we de grens met Turkmenistan overgestoken. De grens was weer een klein feestje. De gebruikelijke controleposten waren weer alom vertegenwoordigd. Evenals de aanwezigheid van veel militairen. Na 4 uur wachten en velen honderden dollars armer werden we toegelachen door president Gurbanguly Berdimuhamedow. Het enorme portret van president Berdimuhamedow zal wellicht niet het enige zijn dat we zullen zien tijdens ons verblijf in Turkmenistan.
Portret president


Gids
Bij de grens werden we opgewacht door onze gids. De verplichte gids loodst ons door het land heen en regelt alle benodigde papieren en stempels. Ondertussen begon onze benzinetank aardig leeg te raken en het geld op. Het leek erop dat we zouden eindigen in niemandsland, zonder geld en zonder benzine. Dikke stress. Na de grens zijn we op lucht naar de hoofdstad Ashgabat gereden en hebben we twee tanken volgegooid à raison van € 10,- een koopje dus. 

Maag
De tank was vol, maar onze magen nog niet. Gelukkig nodigde de vriendelijke Turkmeense gids ons uit voor een heerlijk diner bij hem thuis. Van deze gastvrijheid kunnen veel Nederlanders nog wat leren. Met volle buik hebben we samen met de gids nog een rondje door Ashgabat gereden. Deze stad is alles behalve lelijk en armtierig. Glimmende gebouwen, grote shopping malls en uitgaanscentra domineren het straatbeeld. Het is een soort Dubai. Maar dan in het kwadraat. Helaas hebben we (zoals altijd) weinig tijd om dit land goed te bekijken. Over twee dagen moeten we in Oezbekistan zijn.
Ashgabat